یک

استاد دانشگاهی به یک دبیرستان رفته‌است. او به هر دلیلی نمی‌خواهد آنها بدانند استاد دانشگاه است. او وقتی به دبیرستان می‌رود علم‌ش را نمی‌تواند کاهش بدهد، بلکه کاهش‌ش را نشان می‌دهد، یعنی به اندازه دبیرستان حرف می‌زند. این ضعف ناشی از دیدگاه ماست. این بچه‌ها هستند که فکر می‌کنند دو نفر وجود دارد؛ یک استاد و یک دبیر؛ ولی در واقع کاهشی وجود ندارد. شدت و ضعفی حقیقتاً وجود ندارد.

او در هر موجودی خودش را به یک شکل نشان میدهد...

ببخش ما را

درد می‌کشم...

درد می‌کشم از این‌که نمی‌فهمیم همه چیز بازی‌ست...

نمی‌فهمیم و هر روز بیش‌تر خودمان را غرقِ بازی‌های احمقانه‌ می‌کنیم!

بغض گلویم را می‌فشارد و من مجبورم تحمل کنم...

تو ببخش! تو ببخش که اینطور همه چیز را فراموش کرده‌ایم...

 

الرّوح

شاید پشتِ هر چیزی، کسی باشد که خودش را به سکوت زده...!

چرا کار را به جایی رساندیم که آقا باید دوباره نامه بنویسد؟

دلم می‌خواهد با تک‌تکِ کلماتِ این نامه جان دهم...

یا از غصّه، یا از شوق...!