نفهمیدی...

آسمان که می‌گیرد، نابود می‌شوم...

بیا ساقی؛ که طوفانی‌ست حالم...

روزها می‌گذرند و من بهت‌زده به رفتن‌شان خیره مانده‌ام و نمی‌فهمم چه اتفاقی دارد میوفتد...

گویی همان که سید می‌گوید:"زمان ما را با خود برده است..."

 

پی‌نوشت:درختِ زیتون‌مان درست بیست و دو سال بعد از آمدنِ من به این دنیا، متولد شد!

*عنوان از علیرضا قزوه

بچگی

دل‌تنگم...

پرواز را فراموش کرده‌ام انگار...

بابای مهربونم!

اجزای وجودم داشت از شدتِ شوق از هم می‌پاشید...

کارتِ دعوتم رسید به بابا...

دلم از الان برای همه چی تنگ شده...

این جمله‌ی مهدیه که " زب جان چقدر ناراحت کننده‌ست که داری از خونه می‌ری!" داره دیوونه‌م می‌کنه...

من دلم نمیاد همه‌ی این خوبی‌ها رو یه جا بذارم و برم...

دَرد

سخت است که شادی و غمِ یک موجود هم‌زمان در یک چیز خلاصه شود...

وقتِ تنگ

شوقِ نوشتن در تک‌تکِ اجزایم موج می‌زند، امّا چرا نمی‌شود نمی‌دانم!

تماشایی‌ترین تصویر...

"از شوقِ شکرخندِ لب‌ت جان نسپردم؛

شرمنده جانان ز گران‌جانیِ خویشم..."

 

چه دیدارها که بین‌شان رُخ نداده است...

شست‌ و شو کرده یا نکرده رسید...*

ماهِ خوبِ خدا آمد...

یازده ماه منتظرش بودم...

 

*شست‌ و شویی کن و آن‌گه به خرابات خرام...

حال و هوایِ این روزهایم...

قرار بود این‌جا فقط از دردهایم بگویم...از راه‌کارها بگویم... و از خیلی چیزهایِ دیگر از همین دست،

اما تصمیم‌م عوض شده...می‌خواهم همه چیز بگویم...هر چه که بود...