به بهانه‌ی امروز؛ بیست فروردین!
وَلَن یَجْعَلَ اللّهُ لِلْکَافِرِینَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ سَبِیلاً (سوره مبارکه نسا- آیه 141)
ما پدرکشته‌گی نداریم، نه با شخصِ خاصی و نه با گروهِ خاصی،
دغدغه‌ی این روزهای ما، فراتر از این طور مسائل است.
نگرانی ما از این بابت است که نکند یک وقتی بشود که ببینیم احساسِ حقارت طوری در وجودِ تک‌تکِ مردم ریشه دوانده که از انقلاب کردن هم پشیمان شده‌اند!
اگر در جامعه‌ای اسلامی، اجازه داده شود هر کسی هر کاری خواست با اسلام و پیش‌رفتِ جامعه‌ی اسلامی بکند، هر چه ریسیدند را پنبه کند البته به خیالِ خودش، و مایه سرافکندگی شود، آن‌جا پای آبروی اسلام می‌آید وسط.
آن‌جاست که دیگر نمی‌شود باسواد ماند و سکوت کرد!
اسلام باید عزیز باشد، و مسلمان زیرِ سایه آن عزّت و سیادت داشته باشد، اگر این اتّفاق نیوفتد، زمینه‌ی پستی و زبونی نسل‌های آینده مسلمانان فراهم می‌شود، امّا اگر برعکس شد، زمینه‌ی به‌تری برای رشد و بالندگی جوانان اسلامی فراهم می‌شود.
کاش شاه‌کارِ دیپلماسیِ ایران کمی به خودش می‌آمد،
کاش می‌دید اشکِ مادرِ شهدا را،
و کمی هم به توصیه‌های ره‌برِ حکیم‌مان گوش می‌داد...
و امّا ما! هر کدام‌مان به اندازه خودمان می‌توانیم باری از دوش ره‌بر برداریم، نگرانی‌های‌شان را کم کنیم، فقط حواس‌مان باشد الان به‌ترین کار چیست، همین!
پ.ن: این‌ها رو ببینید؛
مجموعه‌ی بیاناتِ ره‌بر عزیزمان درباره مسأله هسته‌ای.
مجموعه‌ی خاطراتِ ره‌بر عزیزمان درباره انرژی هسته‌ای.
بیاناتِ امروز ره‌برِ عزیزمان در جمعِ مدیرانِ سازمانِ انرژی اتمی.
