جامعه‌ی ظهور
دوشنبه, ۱۱ بهمن ۱۳۹۵، ۱۱:۴۱ ب.ظ
با هر کسی هم که نه، با خودم که باید روراست باشم!
من واقعاً تکه‌ای از روح‌م جا مانده آن‌جا، چرا و چه‌طور نمی‌دانم؛ امّا مانده!
***
در تمام صحبت‌هایش مهم‌ترین نکته‌ای که نظرم را جلب کرد این بود که باید صبر کرد! نباید شتاب داشت؛ در همان حالی که سستی هم نباید ورزید! و سختیِ کار همین است...
حس می‌کنم تنها کاری که باید با شتاب انجام داد فعلاً سعه‌ی وجودی پیدا کردن است! در واقع باید این سؤال را از خودم بپرسم که چرا انقدر روحِ من باید کوچک باشد که تازه تکه‌ش هم آن‌جا باشد؟ واقعاً آدمِ متخصّصِ کم ظرفیت و کوچک‌دل به دردِ امام می‌خورد؟؟؟
*امتحانات که تمام میشود اصلاً نطقِ آدم باز میشود!
